U MUZEJU NARODNOG POZORIŠTA ODRŽAN SUSRET SA KSENIJOM JOVANOVIĆ

U okviru ciklusa „Susreti“, u petak 11. februara u Muzeju Narodnog pozorišta u Beogradu, održano je veče sa dramskom umetnicom Ksenijom Jovanović.

Prisutne je pozdravila kustoskinja Muzeja Zorica Janković koja je, kao uvod u razgovor s nekadašnjom prvakinjom Nacionalnog teatra, koji je vodio dramaturg Slavko Milanović, citirala reči reditelja Vladimira Andrića, predsednika žirija koji je pre tri godine gospođi Jovanović dodelio najprestižnije glumačko priznanje „Dobričin prsten“.
- Publika je voli i pamti, kolege vole i visoko cene, a kritika ističe uspešno psihološko nijansiranje likova, snažan temperament, smisao za ironičnu distancu, osećanje stila i epohe, dela i lika koji tumači prefinjeno korišćenje izražajnih glumačkih sredstava i izvrsnu dikciju – navela je Jankovićeva i dodala da je Muzej Narodnog pozorišta uvrstio Kseniju Jovanović u red svojih značajnih stvaralaca.
- Retki su umetnici, kao i stvaraoci iz drugih delatnosti, koji za života, dobiju mesto u muzeju – ocenila je ona.
Prvu ulogu, lik Šejle Berling, odigrala je 1951. godine na sceni Beogradskog dramskog pozorišta u predstavi „Inspektor je došao“ Džona Pristlija u režiji Predraga Dinulovića.
- Ulogu sam tumačila u alternaciji sa Olgom Ivanović. Već posle prve reprize, dobila sam angažman u BDP – u – prisetila se gospođa Jovanović svojih početaka i kazala da je u to vreme tajne glumačkog zanata, u najvećoj meri, učila od svog kolege Radeta Markovića koji je već bio iskusan glumac.
- Rade Marković je moj fakultet, on je moja glumačka škola. Bio je i moj prvi partner, ali i neko ko nije imao samo tu glumačku, nego i jednu ljudsku harizmu... Mislim da sam, u izvesnom smislu, samouka glumica, jer sam učila na svojim greškama, a imala sam i taj kritični odnos prema sebi, možda, nekad čak i previše – kazala je priznata umetnica koja potiče iz glumačke porodice. Naime, njena majka Irena i otac Branko, bili su dugo godina glumci pozorišta u Osijeku i Sarajevu, a izvestan period proveli su i u ansamblu Narodnog pozorišta u Beogradu. Ona je istakla da njih troje, zajedno, imaju čak 75 godina staža u Nacionalnom teatru. Inače, članica Narodnog pozorišta postala je 1961. godine, u vreme kada je direktor Drame bio Bojan Stupica. „Vatreno krštenje“ imala je ulogom Livije u Krležinom „Areteju“, u koju je „uskočila“ umesto Marije Banire.
Ksenija je glumica koja se uvek radovala ulozi u kojoj ne liči na sebe. Ni fizički, ni psihički. Mada nije imala često prilike u karijeri da se transformiše. Njen urođeni otmeni izgled je bio kao stvoren za uloge plemkinja, poput barunice Kasteli Glembaj, vojvotkinje od Jorka, Elizabete u "Ričardu Trećem", ledi Magbet...
Kada bi ponovo bila u situaciji da bira kojim bi poslom želela da se bavi, to, kako je naglasila, sigurno ne bi bila gluma.
- Nekako, imala sam mnogo gorkih trenutaka, bilo je mnogo praznog hoda, mnogo čekanja na novu ulogu, mnogo vakuma, mnogo razočarenja... – kazala je gospođa Jovanović koja na sceni Narodnog pozorišta trenutno igra u predstavama “Hasanaginica”, “Kvartet/Opasne veze” i “Gospođa ministarka”.
Tokom dosadašnje karijere odigrala je brojne i značajne uloge, a među onima koje se navode kao nezaobilazne, svakako su Jelena Ćetković, Sara Bernar, Gurmišska, Princeza Karolina, Kručinina, Emilija, Kovaljevska, Gospođa Higins, Konstanca...
Za svoj umetnički rad dobila je dva ordena i 15 vrednih nagrada i priznanja kao što su “Dobričin prsten”, “Orden Svetog Save”, “Oktobarska nagrada Grada Beograda”, Nagrada “Raša Plaović”, Nagrada za životno delo “Miodrag Bogić”, “Orden rada sa Zlatnim vencem”...
M.B.