Istorijat - Opera

Od samih početaka rada Narodnog pozorišta kao dramskog teatra, postojala je tesna veza sa muzičkom umetnošću. Instrumentalna i vokalna muzika bile su sastavni deo mnogih predstava, a običaj je bio i da se pojedine numere izvode publici između činova, odnosno između dva ili tri kraća komada koja su izvođena kao celovečernji program. Često su u tim prilikama izvođene uvertire i drugi odlomci iz popularnih operskih i operetskih partitura. Ubrzo se razvija takozvana Muzička grana Narodnog pozorišta u Beogradu, koja je omogućila da se već 21. oktobra 1882. na scenu postavi „Vračara“, čarobna opereta u tri čina Davorina Jenka. Orkestar je delom bio sačinjen od članova pozorišta, a delom od članova Vojne bande, dok su role uglavnom pevali glasom i muzikalnošću nadareni glumci, uz ponekog gosta iz Zagreba, Pešte i drugih bližih evropskih umetničkih centara. Tokom ovog perioda koji je zapravo prethodio, nastala je i izvedena, 20. decembra 1903, prva nacionalna opera – „Na uranku“ Stevana Biničkog, za koju je libreto napisao Branislav Nušić. Povremena postavljanja manjih operskih i operetskih komada (praćena negodovanjem kritike koja je operetu smatrala „nižom“, nacionalnog teatra nedostojnom umetnošću), nastavljaju se sve do 24. aprila 1913, kada je premijeru doživela prva celovečernja opera, Verdijev „Trubadur“. Taj datum neki smatraju momentom osnivanja Opere. Međutim, ovaj značajni korak u istoriji Narodnog pozorišta je odložio Prvi svetski rat. Ipak, osnivanje Opere je omogućio tek pomenuti priliv umetnika iz SSSR-a, među kojima je bilo i školovanih operskih pevača, te se danas smatra da je Opera Narodnog pozorišta otpočela svoju samostalnu delatnost 1919. godine. Prva predstava novoformiranog ansambla bila je premijera Pučinijeve „Madam Baterflaj“, 11. februara 1920, pod muzičkim vođstvom prvog direktora operskog sektora, Stanislava Biničkog. Međuratni period razvoja operskog stvaralaštva u nas karakteriše ono što danas nazivamo klasičnim, uglavnom italijanskim repertoarom, koja su se našoj sceni često nalazila ubrzo posle svetskih premijera: najpre dela Đuzepea Verdija koji je uvek bio kod publike najomiljeniji, Rosinija, zatim Pučinija i drugih verista, te Bizea, Masnea, Sen-Sansa, zatim ruskih kompozitora (Čajkovski, Rimski-Korsakov, Musorgski, Borodin) i drugih slovenskih autora (Dvoržak, Smetana. Činjeni su i pokušaji sa nemačkim repertoarom, ali on je, nekako, uvek nailazio na manje oduševljen prijem kod publike i predstave su se na repertoaru zadržavale kratko (Ofenbah, Guno, Vagner, Mocart, Betoven); izuzetak čini Štrausova opereta „Slepi miš“ koja je sve do naših dana uvek rado gledana i slušana. Svih tih godina između dva velika rata, u operskim predstavama Narodnog pozorišta često su gostovali inostrani umetnici, dirigenti i solisti, među kojima su bila i imena kao Pjetro Maskanji, Nikolaj Čerepnjin, Fjodor Šaljapin... a slobodno se može reći da su umetnici milanske Skale bili redovni gosti Beograda (bila su to pojedinačna gostovanja, ali neretko je dolazila i cela solistička podela, kako bi igrala predstave uz pratnju našeg hora i orkestra). Činjeni su i, ponekad veoma uspešni, pokušaji stvaranja nacionalnog operskog repertoara. Najviše uspeha su imali Petar Konjović („Ženidba Miloševa“ ili „Vilin veo“, „Knez od Zete“, „Koštana“), Stevan Hristić („Suton“), Petar Krstić („Zulumćar“), te Hrvati Jakov Gotovac („Morana“, „Ero s onoga svijeta“ i Ivan Pl. Zajc („Nikola Šubić Zrinjski“). U ovom periodu zapaženi su dirigenti Lovro Matačić, Ivan Brezovšek, Alfred Pordes, Predrag Milošević, Stevan Hristić. Predstave su režirali Teofan Pavlovski, dr Branko Gavela, Jurij Lj. Rakitin, Josip Kolundžić, Rudolf Fejfar, Margarita Froman, dr Erih Hecel, kao i pevači-reditelji Vojislav Vojin Turinski, Rudolf Ertl, Evgenije Marijašec, Zdenko Knitl... S početka u ansamblu preovlađuju ruski pevači (Ksenija Rogovska, Sofija Drausalj, Evgenija Valjani, Lav Zinovjev, Pavle Holotov, Boris Popov...), ali primat vremenom preuzimaju naši solisti koji su se školovali u Pragu, Beču, Parizu i drugim evropskim muzičkim centrima: Anita Mezetova, Bahrija Nuri-Hadžić, Zdenka Zikova, Melanija Bugarinović, Jelena Lovšinska, Nadežda Stajić, Kornelija Ninković Grozdano, Zlata Đunđenac, Josip Rijavec, Vladeta Popović, Aleksandar Marinković, Slobodan Malbaški, Dušan Đorđević, Krsta Ivić, Milan Pihler, Stanoje Janković, Nikola Cvejić, Žarko Cvejić, Vasilije Šumski, Branko Pivnički.., od kojih su neki napravili i zavidne internacionalne karijere. Hor i Orkestar su nastali od članova predratne „Muzičke grane“, kojima su se pridružili ruski emigranti kao i pevački i instrumentalni kadar beogradskih pevačkih društava i drugih muzičkih sastava. Jedno vreme Orkestar Narodnog pozorišta je nastupao i kao Beogradska filharmonija, dok se nisu oformila dva nezavisna orkestra. Odmah posle Drugog svetskog rata, dirigent Oskar Danon (mladi doktor muzikologije sa diplomom čuvenog Karlovog univerziteta u Pragu) postaje direktor Opere i zasniva repertoarsku politiku na provereno kod publike omiljenom italijanskom repertoaru, ali i na ruskim i drugim slovenskim klasicima kao i domaćem stvaralaštvu – prepoznajući u ovim delima mogućnost za međunarodnu afirmaciju našeg ansambla, u čemu se nije prevario. Razdoblje započeto uspešnim gostovanjem opere „Boris Godunov” Modesta Musorgskog u Švajcarskoj u okviru koncertnog ciklusa „Klubhaus” i snimanjem na gramofonske ploče sedam kapitalnih opera ruskih kompozitora za diskografsku kompaniju DECCA 1954, naziva se „Zlatnim periodom” beogradske Opere. Tokom sledeće decenije i po, nižu se gostovanja koja izazivaju oduševljenje publike u evropskim i svetskim operskim kućama i festivalima, te panegirike inostrane kritike – našim dirigentima, rediteljima, solistima, Horu, Orkestru... Može se konstatovati da je beogradska publika i dalje naklonjena prevashodno „gvozdenom“ repertoaru, te da su uporni i uglavnom veoma kvalitetni pokušaji uprava da se na scenu postave inostrana i domaća savremena operska dela („Pokondirena tikva“ Mihovila Logara, „Simonida“ Stanojla Rajičića, „Gorski vijenac“ Nikole Hercigonje...) – najčešće nailazili na odobravanje kritike i uskog kruga operskih stručnjaka i nešto šireg kruga „sladokusaca“, ali da su retko doživljavali veći broj repriza. Beogradska publika je posle Drugog svetskog rata imala prilike da na svojoj sceni vidi i čuje brojne vrhunske gostujuće umetnika, među kojima se naročito ističu dirigenti Hans Svarovski, Nino Verki, Kornel Trailesku, Samo Hubad, te solisti Ana Mofo, Mičiko Sunahare, Jelena Obrascova, Đusi Bjerling, Mario del Monako, Đuzepe di Stefano, Franko Koreli, Plasido Domingo, Umberto Borsa, Tito Gobi, Nikolaj Đaurov, Lučano Pavaroti i mnogi drugi. A mnogi naši istaknuti solisti i dirigenti su bili i jesu, rado viđeni gosti na inostranim scenama, od Skale do Metropolitena.

Napisala i priredila Jelica Stevanović
Korišćeni tekstovi Milice Jovanović, Aleksandra Radovanovića, Mirjane Odavić