OTVARANjE IZLOŽBE „POZORIŠNE ILUZIJE“ 13.SEPTEMBRA U MUZEJU NARODNOG POZORIŠTA
9 septembar 2011
Izložba slika „Pozorišne iluzije“ Predraga Peđe Đakovića biće otvorena u utorak 13. septembra u 20 časova u Muzeju Narodnog pozorišta u Beogradu. Postavku koja obuhvata 15 radova, otvoriće književnica i rediteljka Vida Ognjenović.
- Izložbom „Pozorišne iluzije” akademskog slikara svetskog renomea, Predraga Peđe Đakovića, Muzej Narodnog pozorišta promoviše svoj novi segment, likovno razmišljanje o teatru iz ugla elitnih umetnika, čime nastavlja da predstavljanju pozorišne istorije pridružuje i elemente aktuelnog pozorišnog života. Đakovićeve slike, kao najzad i ovaj Muzej, na sebi svojstven, umetnički itekako relevantan način, progovaraju o značaju pozorišne stvarnosti, koju ujedno i dokumentuju. Na tan način postaju žive slike živog Muzeja, kojem od osnivanja težimo – kaže kustoskinja Zorica Janković.
BIOGRAFIJA Predraga Peđe Đakovića:
Rođen 21. avgusta 1964. godine u Derventi. Srednju školu završio u Beogradu. Slikarstvo studirao na Akademiji likovnih umetnosti u Pragu, u klasi profesora Pospišila, diplomirao u klasi prof. Jiržija Sopka, odsek monumentalno slikarstvo. Tokom studija dobio dve visoke studentske nagrade za slikarstvo. U tadašnjoj Čehoslovačkoj, u gradu Terezinu (gde je umro i Gavrilo Princip) 1987. je izlagao delo „Jama“, inspirisano stihovima hrvatskog pesnika Ivana Gorana Kovačića, za koje osvaja Prvu nagradu za slikarstvo; na likovoj akademiji u Pragu 1989. dobija Specijalnu nagradu za sliku „Odlazak Hazara“. Posle podele Čehoslovačke on ostaje da živi i radi u Češkoj i nastavlja da niže nagrade: Praška Akademija umetnosti „T. G. Masarik“ mu dodeljuje Specijalnu nagradu za ciklus slika inspirisanih praškim legendama (1995), Svetski klub Salvadora Dalija specijalnu medalju i plaketu za „doprinos i razvoj slike kao jednog važnog segmenta likovne umetnosti“ (1996), Nagradu „Franc Kafka“ dobija za seriju monumentalnih platana pod nazivom „Praške jevrejske priče“ (1997). Na poziv čuvene porodice Segerman boravi sedam meseci u Americi, gde ima seriju izložbi, pod nazivom „Istočni zid moga detinjstva“ (monumentalne instalacije i ogromna platna 3x20 metara, kojima dočarava zatvorenost i tragiku ljudi u komunističkim zemljama tadašnjeg varšavskog bloka). Zahvaljujući Nini Bernštajn, u Njujorku se upoznaje sa značajnim umetnicima: glumicom Lorin Bekol, multimedijalnom umetnicom Joko Ono, klaviristom Gej mek Higenom i mnogim drugim stvaraocima koji će imati bitnu ulogu u Đakovićevom daljem razvoju. U ondašnju Jugoslaviju Đaković se vraća neposredno pred izbijanje ratnih konflikata i duboko razočaran ponovo odlazi u Prag. Najveću prekretnicu u njegovoj karijeri čini poznanstvo sa Danijelom Katcom, jednim od najčuvenijih trgovaca umetninama u svetu, specijalistom za renesansnu umetnost (celo krilo u nacionalnoj galeriji nosi njegove ime). Đaković je prvi savremeni, aktivni slikar kojem Kac priređuje veliku izložbu u Londonu, kojom mu otvora vrata u evropski svet umetnosti i donosi poznanstvo sa mnogim velikim kolekcionarima i mecenama moderne umetnosti, od kojih svakako izdvajamo osnivača čuvene reklamne agencije, gospodina Sačija. Đaković je osnivač i poznatog dizajnerskog studija „Pelibo“, koji je učestvovao u više od 45 raznih projekata za izgradnju i dizajn novih prostora i zgrada, kreirao scenografiju za više produkcija holivudskih filmova, kao i čeških reklamnih kampanja. Njegova dela se nalaze u značajnim zbirkama po celom svetu među kojima su i: Ujedinjene nacije (Njujork), Bulgari kolekcija (Njujork), Hauard Bernštajn kolekcija (Čikago), Maks-Burger kolekcija (Ženeva-Minhen), Orco group kolekcija (Pariz), Fred Bocma kolekcija srednjoevropske umetnosti (Amsterdam). Đaković u Pragu sreće tri ključne osobe u svom životu. To su najpre Verner Ebm i njegova žena Izabela, veliki češki investori i pokrovitelji umetnosti, koji postaju i najveći kolekcionari dela Peđe Đakovića, koji sada oslikava njihovu kapelu u Kicbilu u Austriji. Tu je i grof Vilijam Lobkovic iz čuvene češke grofovske porodice, koja je restitucijom dobila natrag jednu od najvećih kolekcija umetničkih dela u tom delu Evrope (kolekcija obuhvata dela Rubensa, Velaskeza, Brojgela, Kanaleta, Kranaha i drugih) koji postaje Đakovićev najbliži prijatelj i duhovni mecena. Đaković živi i radi u Pragu.
KRITIKA MARKA STAMENKOVIĆA:
Zamislite da na jednom velikom ekranu imate mogućnost istovremenog posmatranja paralelnih događaja. Ulaskom u podzemni prostor, u kojem se – pod veštačkim svetlom – sa tog ekrana emituju prizori koji zaustavljaju vaš pogled, osećate da ste upravo zarobljeni magijom slike: da ste upali u klopku medijske projekcije nakon koje, izlaskom na svetlost dana, ostajete zamišljeni. Zamišljenost nije posledica utiska koji su ti prizori i događaji ostavili na vas, nego atmosfere događaja kojem ste upravo prisustvovali – događaja posmatranja u kojem ste, makar nehotice i pasivno, lično učestvovali. Bili ste u tom prostoru (ili se još uvek u njemu nalazite dok ovo čitate), vaš pogled se kontinuirano kretao od jednog do drugog prizora, komunicirali ste bez izgovorene reči sa svakim od njih, vaše telo je uspostavilo odnos sa predstavom koju ste posmatrali na slici-ekranu, reagovarali ste pogledom na naslikane figure, na fantome i avete nekog davno zaboravljenog vremena. Oni su se ponovo pojavili pred vašim očima upravo u trenutku dok ste ih posmatrali. I samo tada oni su postojali za vas, još jednom. Ne u knjigama, u tekstovima, na papiru dramaturga sa kojeg su oživljavani vekovima u amfiteatrima širom antičkog sveta; niti na pozorišnim, baletskim i operskim daskama sa kojih su se obraćali publici u velikim i malim gradovima od davnina; niti na televizijskim ekranima čije su dokumentarne projekcije predstava arhivirale sećanja na privremenost scenskog događaja. Ne. Ovoga puta oni su tu, pred vašim očima, zamrznuti bojom na kartonu i platnu, u trenutku koji prikazuju, nemi i nepokretni, zaustavljeni, ali ipak – živi! Svaki od događaja u kojem učestvuju ti fantomi i aveti prošlosti odvija se u granicama autonomnog polja slike, nezavisno od ostalih medija: muške i ženske figure, nage, u pokretu, isprepletenih tela; portreti likova u ulogama muzičara, vladara, otpadnika – svi podjednako važni u (zajedničkom) fizičkom prostoru izložbe i u prostoru mentalne slike koju proizvode u glavama posmatrača; i svi zaustavljeni u vremenu, zamrznuti na monohromnoj pozadini sa koje kao da pokušavaju da se odvoje, da se „odlepe“ od sredine koja ih pritiska. Kakva je to onda sredina, ta monohromna pozadina sa koje nesrećni plesači, kraljevi i kockari, žele da se otrgnu i da odu? Ne znam. Verovatno je mnogo kompleksnija i problematičnija nego što to deluje na prvi pogled. Moguće je da, opterećena „koloritom“ retorike, odaje utisak neke druge vrste opterećenosti zbog koje protagonisti tih slika pokazuju znake slabosti i potrebe da se odvoje, da pobegnu sa mesta događaja u kojem učestvuju krivicom autora, slikara. Utisak je sličan onome koji imate i vi, posetioci i posmatrači izložbe, ali i izvan njenog konteksta. U uskom arhitektonskom prostoru Muzeja Narodnog pozorišta u Beogradu, u odeljku koji je namenjen privremenim izložbama, ova skučenost eksponata je u konstruktivnom dijalogu sa osećajem skučenosti likovnih elemenata na predstavljenim slikama; ona je, takođe, u dijalogu sa osećajem skučenosti publike u sredini koja, retorikom otvorenosti, još uvek ne uspeva da pomeri granice (demokratskog) horizonta kojem stremi. Slična postavka u konvencionalnom (galerijskom i muzejskom) prostoru ne bi mogla da proizvede autentičan prizvuk kritičkog odnosa ovih fantomskih prizora spram njihovog realnog, vanvremenskog okruženja. U dramskom kontekstu, međutim, konstruisanom i kreiranom na način kojim se jasno uspostavlja odmak od banalnosti svakodnevice (ne zato da bi se od njega pobeglo, nego da bi mu se posmatrač vratio na jedan nov, promišljeniji način, koji nosi klicu buduće transformacije pojedinca – saučesnika u „događaju posmatranja“), slike Peđe Đakovića dobijaju stvaralačku auru koja ih čini posebnim: auru slike koja prestaje da bude samo akril na kartonu ili na platnu, i postaje konstitutivni element atmosfere jedne dramske (konstriusane, „prerušene“) situacije. To je slika koja se „ponaša“, koja se pokreće, koja ćuti (dok se obraća posmatraču), koja nas – bekstvom iz okruženja kojem pripada – paradoksalno uvodi u neko novo, drugačije okruženje, u prostor kojem stremimo i kao pojedinci i kao društvo. Ulaskom u taj nov prostor (pre nego izlaskom iz postojećeg prostora) postajemo svesni činjenice da fantomi i aveti koje gledamo nisu drugačiji od nas sâmih, da smo to, u stvari, mi, takvi kakvi jesmo, danas i ovde. Razlika je samo u tome da su fantomi i aveti na Đakovićevim slikama zauvek zarobljeni na svojim pozadinama sa kojih sizifovski pokušavaju da se otrgnu, dok za nas, duplikate tih fantoma i aveta, još uvek ima bar malo šanse. Valjda...
Slične vesti
OTVARANjE IZLOŽBE "IZA KULISA" 2. NOVEMBRA U MUZEJU NARODNOG POZORIŠTA
OTVARANjE IZLOŽBE O MIRI STUPICI 23.09. U MUZEJU NARODNOG POZORIŠTA
OTVARANjE IZLOŽBE "NUŠIĆ KAO UPRAVNIK NARODNOG POZORIŠTA" 3.11. U MUZEJU NP
OTVARANjE IZLOŽBE „POZORJE LAZE KOSTIĆA“ 10.02. U MUZEJU NARODNOG POZORIŠTA
OTVARANjE IZLOŽBE KOLAŽA „ŽANKA U MOM SRCU“ 11.03. U MUZEJU NARODNOG POZORIŠTA
OTVARANjE IZLOŽBE „DAROVI I DARODAVCI“, 9. FEBRUARA U MUZEJU NARODNOG POZORIŠTA
OTVARANjE IZLOŽBE GEROSLAVA ZARIĆA U UTORAK 1. MARTA U MUZEJU NARODNOG POZORIŠTA
OTVARANjE IZLOŽBE „RADMILA BAKOČEVIĆ - NEZABORAVNA NORMA“, 12. DECEMBRA U MUZEJU NARODNOG POZORIŠTA
OTVARANjE IZLOŽBE O GLUMICI TEODORI BOBERIĆ ARSENOVIĆ 17. MARTA U MUZEJU NARODNOG POZORIŠTA
OTVARANjE IZLOŽBE „ŽIVAN SARAMANDIĆ - SRPSKI ŠALjAPIN“ 14. OKTOBRA U MUZEJU NARODNOG POZORIŠTA