IZLOŽBA "ALEKSANDAR BUGARSKI - NEIMAR PO MERI KRALjA", 07. 06. U MUZEJU NP U OKVIRU "NOĆI MUZEJA"


27 maj 2014

U okviru manifestacije "Noć muzeja", u subotu 7. juna, u Muzeju Narodnog pozorišta u Beogradu biće otvorena izložba "Aleksandar Bugarski - neimar po meri kralja".
Autorka postavke o životu i radu Bugarskog, arhitekte zgrade Narodnog pozorišta u Beogradu i zgrada starog Beograda, je istoričar umetnosti Marija Kuzminac.
Bugarski (1835 —1891), tipičan predstavnik istorijskih stilova od renesanse do neoklasicizma, bio je najznačajniji arhitekta svoga vremena u Srbiji.
Izložba će biti otvorena do oktobra.
M.B.

Više o "Noći muzeja" možete saznati OVDE

 

Aleksandar Bugarski
1835. Rođen u nekadašnjem Eperjesu u Mađarskoj, današnjem Preševu u Istočnoj Slovačkoj. Potiče iz inženjerske porodice i smatra se jednim od prvih školovanih arhitekata u Srbiji. Njegov otac, Jovan Bugarski (1804–1865), poreklom iz sela Dobrinci u Sremu, bio je cenjeni inženjer, mernik i kartograf, školovan na Preševskom liceju i Peštanskom univerzitetu. Aleksandar Bugarski je bio treće dete u porodici i kao mlad je počeo da pokazuje interesovanje za graditeljstvo.
1840. Zajedno sa ocem se seli iz Pešte u Srbiju.
1842. Otac Jovan je zbog promene političkog režima proteran iz Beograda i porodica se seli u Novi Sad, gde je dobio službu.
1842 – 1866. Tu je Aleksandar Bugarski završio osnovnu i srednju školu, nakon čega odlazi na Univerzitet u Peštu gde završava studije i projektuje Dom za umobolna lica. U Budimu radi na izgradnji letnjikovaca, a u Austriji radi na projektima stambenih i ugostiteljskih objekata kao što je Hotel Bauer u Išlu i Verthajmova radnička kuća u Beču.
1867. Aleksandar Bugarski se vraća u Srbiju kao oformljen mladi arhitekta. Smatra se jednim od prvih školovanih arhitekata u Srbiji i pionirom akademizma.
1869. Nakon što se proslavio prvim značajnim ostvarenjem 1869. godine, zgradom Narodnog pozorišta, izabran je za člana Umetničkog odbora Srpskog učenog društva i postao inženjer pod ugovorom u Ministarstvu građevina.
1878. Napreduje u inženjera prve klase Ministarstva građevina.
1882. Osniva Arhitektonsko odelenje Ministarstva građevina.
1884. Završava sa izgradnjom Starog dvora.
1886. Njegov opus već broji 126 javnih i privatnih zgrada u Beogradu, od kojih je dvanaest bilo u Knez Mihailovoj ulici.
1889. Zbog velikih zasluga u oblasti arhitekture odlikovan je Ordenom Svetog Save.
1890. Penzionisan kao inspektor Arhitektonskog odelenja Ministarstva građevina.
1891. Umro. Sahranjen je 12. avgusta 1891. godine na Novom groblju na parceli 27, grobnom mestu 157. Sahranila ga je supruga Marija sa decom. Njegovo grobno mesto je prekopano 1920, kada je započela rekonstrukcija parcele 27.
Radio je i u drugim gradovima Srbije: u Smederevu je izgradio Sresko načelstvo (današnju Skupštinu grada) kao i Nadgrobnu kapelu smederevskog dobrotvora Dina Mančića na Starom groblju, uradio je projekat za Školu „Svetozar Marković“ u Novom Sadu, kao i plan za dogradnju Gimnazije u Negotinu; projektovao je crkve u Negotinu, Žlni, Loznici, Moravskoj i Ritopeku, a konsultovan je i prilikom restauracije Lazarice.

Pretraga