CIKLUS „SEĆANjE“ 30. MARTA POSVEĆEN GLUMICI DESANKI DUGALIĆ

U okviru ciklusa “Sećanje“, u sredu 30. marta (18,00) u Muzeju Narodnog pozorišta biće održano veče posvećeno nekadašnjoj prvakinji Drame Narodnog pozorišta između dva svetska rata, putopiscu i pedagogu Desanki Desi Dugalić Nedeljković (1897-1972).
Govoriće bibliotekari čačanske Gradske biblioteke „Vladislav Petković Dis“ dr Bogdan Trifunović, Danica Otašević, Olivera Nedeljković i Marija Radulović.
Ulaz je slobodan.
M.B.

GLUMICA SA NAJBRŽIM OTKUCAJIMA SRCA – DESA DUGALIĆ
Debitovala je na beogradskoj sceni ulogom Mimi u „Čergarskom životu“ 3. marta 1921. godine u generaciji glumaca Raše Plaovića, Ljubinke Bobić, Milana Ajvaza.Bila je jedna od najobrazovanijih srpskih glumica koja je  pozorišno znanje dobila u Parizu, govorila je više jezika, proputovala nekoliko kontinenata. U biografiju je upisala 114 rola različitih žanrova, bila je  predavač u glumačkoj školi Narodnog pozorišta i autor udžbenika „Elementi vizuelne glume“ objavljenog 1935. Iste godine igrana je u nacionalnom pozorištu  njena drama „Na drugoj obali“. Autor je putopisa „Zabeleške po Palestini, Siriji i Egiptu“ koji je publikovan u Beogradu 1932. godine sa autentičnim fotografijama i impresijama mlade glumice.Putopis je i danas zanimljivo štivo  i bio bi zanimljiv za radoznale ako u biblioteci  pronađu knjigu.
Život joj je dodelio  sudbinu plemkinje i sirotice, doživela je aplauze i brojna izgnanstva iz zemlje, a sa poslednjeg se  vratila obolela, samo sa koferom u ruci. Izbegla je sudbinu Žanke Stokić jer je za vreme Drugog svetskog rata igrala u pozorištu, a suprug dr Milorad Nedeljković bio je službenik u Nedićevoj vladi. Pomogla joj je nesebično posle povratka Mira Trailović, vrativši je na scenu Ateljea 212 gde je odigrala sedamdesetih godina prošlog veka tri role, a debitovala je i na filmovima „Deca vojvode Šmita“ i „Dim“ 1972. godine.
Za omiljenu glumicu Beograda i miljenicu predratne kritike i štampe, Desu Dugalić, gluma je bila životna potreba. „Ja moram da glumim kao što ptica mora da peva, voda da teče“, govorila je  Dimina Margareta Gotje koja ju je dovela do vrhunca umetničke karijere, Šekspirova Julija i Viola, Molijerova  Anjes, Tolstojeva Betsi...